Gebroken hart
deel 2
Het is nu 2,5 jaar geleden sinds die miskraam. Een verschrikkelijke periode.. en de periode die daar op volgde was ook niet echt mis. Telkens werd ik er aan herinnert; het leek er op dat op iedere hoek wel een baby of zwangere vrouw stond om het in de open wond te smeren.
Langzaam maar zeker kreeg het een plekje. Maar echt loslaten kon ik het niet. We wilde zo graag nog een derde kindje en dus lieten we de natuur op zijn beloop. Het voelde voor mij heel gek, alsof ons de mogelijkheid voor een derde destijds was afgenomen omdat we al onze energie in onze zieke Kyra moesten stoppen. Uiteraard durfde ik het niet aan om toen zwanger te worden. Voor mij was dat tarten met het lot. Maar toen we na ruim anderhalf jaar proberen nog niet zwanger waren, werd het voor mij duidelijk dat het niet voor ons was weggelegd.
Afgesloten
Dus hadden we het hoofdstuk afgesloten, langzaam losgelaten. We zouden voor altijd gewoon met zijn vieren een gezin vormen en voor het eerst voelde dat ok als ik het hardop zei. Dus afgelopen zomervakantie hadden mijn lief en ik daar samen een punt achter gezet. Ik werd immers binnenkort 40 en na een aantal jaar ” proberen” werd ik dus niet “zomaar” zwanger. We zouden daar dan extra hulp bij moeten krijgen dmv bijvoorbeeld IVF, maar dat zagen we beiden niet zo zitten. We hebben immers al 2 mooie kindjes. En nog meer toegevoegde hormonen.. nee, dank je.
Maar het lot had toch anders in gedachten. Na de vakantie voelde ik me echt heel “hormonaal’. Alle dames weten nu precies waar ik het over heb; Ik was snel geïrriteerd, verschrikkelijk moe en enorm in de vechtmodus. En om mijn lieve vriendin eens te quoten: “Jezus, die tieten!” Die deden enorm veel pijn. Nu had ik daar rond die ene periode van de maand wel vaker last van, maar dit was best extreem. En als ik er over nadacht… ik voelde me nu al 3 weken zo. Misschien toch maar even een testje halen?
Maar toch..
De dagen daarna wuifde ik het weg. Door die prolactinoom die ik al jaren heb, heb ik wel vaker last van gekke hormonale dingen en ben ik niet altijd op tijd ongesteld. En ik was immers net gestopt met mijn medicatie (hormonen) voor die prolactinoom, dus zou het nu best wel eens gewoon kermis zijn in mijn lichaam. En toch bleef het in mijn achterhoofd spoken.. dus besloot ik toch maar even een testje te halen.
Morgen lees je deel 3..